Mandola
Przez następne 300 lat mandola otrzymała boczne ścianki pudła rezonansowego oraz wcięcie ósemkowe, z niej to na początku XVIII w. narodziła się współczesna mandolina z korpusem rezonansowym o przekroju gruszkowatym i wypukłym spodzie oraz szyjka z metalowymi progami zakończona odchyloną do tyłu deską kolkową. Liczba strun w tym instrumencie wynosiła osiem, strojenie zaś odbywało się parami w kwintach na wzór skrzypiec (czyli g, d, a1 i e2). Instrument ten jako instrument amatorski największa popularność zdobył w XIX w. W ten sposób dzięki ewaluacji mandoli powstał instrument będący bezpośrednią poprzedniczką gitary - VIHUELA (instrument o płaskim tyle i sześciu parach strun - zdjęcie obok). Następnie jego nazwę zmieniono na guitarra espagnola. W XI w. na terenie Włoch pojawiła się guitarra latina, wywodząca się z rzymskiej cithary, przybierając charakterystyczny kształt. W średniowieczu gitara była instrumentem używanym przez szeroki ogół społeczeństwa, podczas gdy organy były wykorzystywane w muzyce kościelnej, zaś lutnia na dworach. Z historii instrumentu wynika, że dopiero w XVIII w., w gitarze zastosowano pojedyncze struny. Dzięki temu wynalazkowi ułatwiającemu strojenie oraz za sprawą zwężenia gryfu, opanowanie techniki gry możliwe było w krótszym czasie. Lutnia, której szczególny rozkwit nastąpił w XVI w. (m.in. F. da Milano we Włoszech, A. le Roy we Francji, L. Milan Hiszpanii, J. Dowland i T. Morley w Anglii, i W. Dlugoraj w Polsce; Jakub Polak - polski lutnista, który działał głównie w Paryżu) w tej sytuacji zaczęła szybko tracić na popularności. Jak zatem widać, gitara jest instrumentem wywodzącym się najprawdopodobniej od włoskiego późnośredniowiecznego instrumentu z bocznym wcięciem w korpusie rezonansowym i czterema strunami, a mianowicie guitarry latiny. Jednak od gitary współczesnej dzieliła ją jeszcze długa droga i wiele zmian.
