styczna z metalowymi strunami została ukształtowana w Ameryce, w XIX wieku. Grupa amerykańskich przemysłowców wynalazła nowy rodzaj gitary akustycznej, której pomysł zaczerpnięto z tradycji europejskich. Strun metalowych zaczęto używać pomiędzy 1860 a 1900 rokiem, i do lat 30. stały się one normą. Dzisiaj, gitary z metalowymi strunami pojawiają się w różnych formach, między innymi jako instrumenty z wycięciami i modele elektroakustyczne. Gitary z metalowymi strunami posiadają ciężkie belkowanie i wzmocniony strunnik, co równoważy nacisk strun. Ich dźwięk jest jasny, czysty i ostry. Mają one różnorodną barwę, od ostrej - powstającej przy strunniku - do łagodnej w pobliżu gryfu. Na gitarach tych gra się zarówno palcami, jak i kostką. Można na nich uzyskać duże natężenie dźwięku. Europejski lub kanadyjski świerk (czasami, czerwony cedr) są tradycyjnie wykorzystywane do budowy płyty rezonansowej. Belkowanie wykonuje się z drzewa świerkowego, szyjkę z brazylijskiego mahoniu, gryf i strunnik z palisandru lub hebanu, a tył i boki z mahoniu, klonu lub palisandru.